I п. Панчанка родная мова
Спампаваць 29.15 Kb.
|
| П.Панчанка
! СІІАРЫШЫ Адгр|ымела ноччу навальніца, Птуіцак пазванчэлі галасы, I пяюць на сто ладоў сініцы — Упіліся, пэўна, ад расы. На ялінах росных зор мільярды, Дурнап'яну гаркаваты пах. I арэхаў наліўныя ядры Хрумстаюць так смачна на зубах... Ён а$шастаў ценісты арэшнік, Змок увесь, але знайшоў, знайшоў — 3 думкай пра яе, зусім нягрэшнай,— Пару запаветных спарышоў. Хоць ніколі ў прымхі ён не верыў, Проста для забавы ўзяў, а ўсё ж, Калі стукнуў да яе у дзверы, Скаланула радасная дрож. У яе пакоі — вокны насцеж, I сама, як раніца, была. «На, вазьмі сабе спарыш на шчасце...» Ціха засмяялася, ўзяла. Узялй і тут жа раскусіла: «ДзяКую, браточак, шчасце ёсць!» На вяселле хлопца запрасіла: «Будзеш у мяне найлепшы госць!» Не, нс быў ён госцем на вяселлі. Па начных дарогах, без дарог Ён хадзіў ля пожняў і аселіц, Боль хацеў развеяць і не мог. А праз год яна яго спаткала Выпадкова. Ці то ён яе... Ля вачэй — маршчынкі... Шчасця мала: Муж -— гультай, бадзяецца ды п'е. Прызнавацца сорамна і горка. «Як тады аслепнуць я магла? — Сумным жартам скончыла гаворку: Шкода, што спарыш не зберагла». Вось і ўся гісторыя... А можа Гэта толькі першая з дарог? Нездарма яе так устрывожыў Ціхі сказ хлапца: «А я збярог».
РОДНАЯ МОВА Кажуць, мова мая аджывае Век свой ціхі: ёй знікнуць пара. Для мяне ж яна вечна жывая, Як раса, як сляза, як зара. Гэта ластавак шчабятанне, Звон світальны палескіх крыніц, Сінь чабору, і барвы зарніц, I буслінае клекатанне. Калі ж хто загадае: «Не трэба!» — Адрачэцца ад мовы народ,— Папрашу я і сонца, і неба: Мне не трэба ні славы, ні хлеба, Асудзіце на безліч нягод. Толькі месяцаў назвы пакіньце, Назвы родныя роднай зямлі, Пра якія з маленства ў блакіце Бор шуміць і пяюць жураўлі: Студзень — з казкамі снежных аблокаў, Люты — шчодры на сіні мароз, Сакавік — з сакатаннем і сокам Непаўторных вясновых бяроз, і Красавік — час маланак і ліўняў, Травень — з першым каханнем, сяўбой, Чэрвень — з ягаднаю зарой, Ліпець — з мёдам, 3 пш^ніцаю — жнівень, Спелы яблычны верасень, Светлы кастрычнік У пра|зрыстасці чыстай, крынічнай, Лістапад — залаты лістапад, Снежвнь — першы густы снегапад... Ці плачу я, ці пяю, Ці размаўляю з матуляю — Песню сваю, мову сваю Я да грудзей прытульваю.
П. Панчанка * * * Толькі ліоцем рабін шалахні I пакліч па імені — Для мяне аднаго агні Загарацца над Ільменем. Я на захаД пачну пазіраць, За сцюдзёныя воды Ільменя, I вандруючая зара Загарне ў сваю плынь мяне. А куды занясе і шпурне — Я зары даверуся. Можа, знойдуць людзі мяне На палескім верасе. Упаду на дол нежывым,— Усё роўна і мёртвы я Буду слухаць гул баравы, Скрып галля пад вавёркамі. А жывым даплыву, жывым, Непараненым, непашкоджаным,— Па шляхах пайду баравых, Па лугах някошаных. Да цябе, да знаёмых рабін, Дабягу і скажу няголасна: «Я пачуў, я прыйшоў, бо любіў. Быць табе сярпом, а мне коласам».
П.Панчанка КРЫК СОЙКІ Рыжаватая, чарнапёрая, А на крылах — блакіт для красы... Кожным летам ад тлуму і зморы я Уцякаю ў твае лясы. Ды заўсёды такі насцярожаны Крык твой, сойка. Птушыны гнеў. Можа, мне тут хадзіць няможна? Не крану я ні гнёздаў, ні дрэў. Ты ахоўвай, што ахоўваеш. Хто спакою табе не дае? I яловыя, і альховыя, I дубовыя — ўсе твае. Што ж ты крыкам мяне сустракаеш? Мы маглі б падружыцца, бадай. Ці то ворагаў многа маеш? Ці то мне пагражае бяда? 1975 Спампаваць 29.15 Kb. Поделитесь с Вашими друзьями:
|