М.І.Таранда, С.Б.Пазняк, А.Г.Смалей
Лабараторная дыягностыка бактэрыяльных і мікозных інфекцый сельскагаспадарчай і хатняй жывёлы
(вучэбна-метадычны дапаможнік)
Гродна 2009
УДК 619:616.98: 579 (076)
ББК 48.73
Л 12
Аўтары: М.І.Таранда, С.Б.Пазняк, А.Г.Смалей
Рецэнзенты: прафесар, доктар ветэрынарных навук А.У. Глаз;
дацэнт, кандыдат біялагічных навук С.А. Астраўцова.
Л 12 Лабараторная дыягностыка бактэрыяльных і мікозных інфекцый сельскагаспадарчай і хатняй жывёлы: вучэбна-метадычны дапаможнік/ М.І.Таранда [і інш.]. – Гродна: УА «ГДАУ», 2009. – 236 с.
Вучэбна-метадычны дапаможнік напісаны адпаведна з праграмай па дысцыпліне «Мікрабіялогія і імуналогія» для вышэйшых сельскагаспадарчых навучальных устаноў па спецыяльнасці 1-74 03 02 «Ветэрынарная медыцына» і прадназначаны для студэнтаў усіх форм навучання.
УДК 579 (076)
ББК 48.73
Рекамендаваны вучэбна-метадычнай камісіяй факультэта ветэрынарнай медыцыны УА «ГДАУ» (Пратакол № 6 ад 10 чэрвеня 2008)
© М.І.Таранда, С.Б.Пазняк, А.Г.Смалей
© УО «ГГАУ», 2009
УСТУП
Для дыягностыкі інфекцыйных захворванняў выкарыстоўваюць комплексны падыход, пры якім улічваюць клінічнае праяўленне, эпізаатычную сітуацыю, вынікі паталагаанатамічнага ўскрыцця. Лабараторны ж дыягназ выстаўляюць на падставе мікраскапічнага, бактэрыялагічнага, сералагічнага і біялагічнага метадаў даследавання.
У гэтым метадычным дапаможніку сканцэнтраваны даныя сучаснай літаратуры і практыкі, распрацоўкі вучоных і практыкаў, у першую чаргу, навукоўцаў Віцебскай дзяржаўнай акадэміі ветэрынарнай медыцыны, па лабараторнай дыягностыцы найбольш распаўсюджаных інфекцыйных захворванняў бактэрыяльнай этыялогіі сельскагаспадарчай і хатняй жывёлы.
Прадстаўленне матэрыяла ў дапаможніку ідзе па пэўнай схеме, якая ўключае вызначэнне бактэрыяльнага захворвання, таксанамію ўзбуджальніка, характарыстыку яго біялагічных уласцівасцей, найбольш прыймальныя метады лабараторнай дыягностыкі ў адносінах да канкрэтных захворванняў, амаль для кожнага з якіх даюцца схемы лабараторнага даследавання і крытэрыі, на аснове якіх дыягназ лічыцца ўстаноўленым.
Дапаможнік можа быць каштоўным для студэнтаў, выкладчыкаў, спецыялістаў жывёлагадоўлі і ветэрынарных лабараторый.
Правілы адбору матэрыялу і перасылкі яго ў лабараторыю.
Матэрыял для даследавання неабходна адбіраць стэрыльным інструментам у стэрыльны посуд. Паверхню органаў ці тканак на месцы разрэза патрэбна прыпаліць шпаталем ці металічнай пласцінай.
Матэрыял адбіраюць не пазней 2 гадзін пасля гібелі жывёлы, асабліва ў летні час. Калі ёсць магчымасць даставіць матэрыял у лабараторыю за 24 гадзіны, яго не кансервуюць. У іншым выпадку замарожваюць і адпраўляюць у тэрмасе з лёдам, ці ў кансерваваным выглядзе (у 30%-ным растворы хімічна чыстага гліцэрыну ці у стэрыльным вазелінавым алеі). Матэрыял кансервантам заліваюць у суадносінах 1:5.
Трупы дробных жывёл і птушак перасылаюць цалкам у шчыльнай, непранікаемай тары.
Трубчатыя косткі накіроўваюць цалкам з непашкоджанымі канцамі і ачышчанымі ад мышцаў і сухажылляў. Іх заварочваюць у марлю, якую змочваюць дэзрастворам (5%-ным растворам карболавай кіслаты), ці замест яго выкарыстоўваюць павараную соль.
Часткі кішэчніка з найбольш характэрнымі паталагічнымі змяненнямі, вызваленыя ад кала і перавязаныя з двух канцоў, адпраўляюць у лабараторыю у асобнай воданепранікальнай тары ў 30-40%-ным растворы гліцэрына ці ў насычаным растворы паваранай солі.
Фекальныя масы адпраўляюць у стэрыльных шклянках, банках, прабірках, закрытых пергаментнай паперай. Ад трупаў фекальныя масы можна перасылаць у адрэзках кішэчніка, перавязаных з абодвух бакоў. Фекалій неабходна даставіць у лабараторыю не пазней 24 гадзін пасля іх адбору.
Скуру з найбольш пашкоджаных месц памерам 10х10 см адпраўляюць у стэрыльным герметычна закаркаваным посудзе.
Кроў, гной, склізь, экссудат, мачу, жоўць і іншы матэрыял накіроўваюць ў лабараторыю ў запаяных пастэраўскіх піпетках ці ў стэрыльных флаконах, прабірках добра закрытых стэрыльнымі гумовымі коркамі.
Кроў, гной і выдзяленні з натуральных поласцяў для мікраскапічнага даследавання (знаходжання мікраарганізмаў, кровапаразітаў, вывядзення лейкацытарнай формулы) адпраўляюць у стэрыльных прабірках ці ў выглядзе мазкоў на прадметным шкле, якое папярэдне кіпяцяць 10-15 хвілін у 1-2%-ным растворы соды, прамываюць чыстай вадой і захоўваюць у посудзе з растворам спірт-эфір (1:1).
Невялікую колькасць крыві ў жывёл можна атрымаць з дробных краваносных жыл вуха, у пушных звяроў з лапкі (пальца), кончыка хваста, у курэй – з грэбня ці “сярожак”, у качак ці гусей з мяккіх тканак ступака канечнасцяў, у мышэй - з хваста.
Вялікую колькасць крыві бяруць у буйной рагатай жывёлы, авечак, коз, коняў, вярблюдаў, буйвалаў, якаў, аленяў з ярэмнай вены; у свіней – з арбітальнага жыльнага сінуса ці хваста (хвост папярэдне абмываюць з мылам, дэзінфікуюць, а затым адразаюць кончык яго нажніцамі, па заканчэнні адбору крыві кончык хваста апрацоўваюць ёдам, перавязваюць ці прыпальваюць); у сабак – з жылы сафена ці падскурнай жылы перадплечча; у пясцоў і ліс – з плантаравай жылы; у трусоў – з вушной; у марскіх свінак – з сэрца; у птушак – з падкрыловай жылы; у белых мышэй і пацукоў – з падмышцавай “кішэні” ці шляхам дэкапітацыі.
Пры ўзяцці крыві павінны захоўвацца правілы асептыкі і антысептыкі.
Кроў пажадана браць раніцай да кармлення жывёл. Узятую кроў вытрымліваюць каля гадзіны пры 20-30оС для зварочвання, затым яе аддзяляюць ад сценак прабіркі металічнай спіцай ці шкляной палачкай. Затым кроў ставяць ў халаднаватае памяшканне на 10-12 гадзін для атрымання сыроваткі, якую пераносяць у іншыя прабіркі. Сыроватку дастаўляюць у лабараторыю таксама не пазней за 24 гадзіны. Пры перасылцы на далёкую адлегласць і ў цёплы час года яе кансервуюць 5%-ным растворам карболавай кіслаты з разліку 1-2 кроплі на 1 мл сыроваткі ці борнай кіслатой – 0,05-0,07 г на 1 прабірку. Для адпраўкі ў лабараторыю патрэбна не менш 2-3 мл сыроваткі. На кожнай пробе падпісваюць від жывёлы і яе інвентарны нумар. Прабіркі накіроўваюць добра закрытымі гумовымі коркамі ў вертыкальным становішчы і з вопісам у двух экзэмплярах.
Мазкі крыві робяць тонкімі, раўнамернымі, дастатковай даўжыні. На іх прастаўляецца дата прыгатавання і нумар ці клічка жывёлы.
Мазкі з тканак, гною, розных выдзяленняў рыхтуюць шляхам размеркавання матэрыялу бактэрыяльнай пятлёй, шкляной палачкай ці з дапамогай прадметнага шкла. Цвёрды ці вязкі матэрыял змяшчаюць паміж двух прадметных шкельцаў, раздушваюць яго, шкельцы расцягваюць у двух розных накірунках. Атрымліваюцца два тонкія мазкі ў выглядзе прэпаратаў-двайнікоў. Са шчыльнага матэрыялу робяць прэпараты-адбіткі, для чаго выразаныя кавалкі матэрыялу прыкладваюць некалькі разоў да паверхні прадметнага шкла і атрымліваюць некалькі тонкіх адбіткаў.
Пунктат з лімфатычнага вузла, сінавіяльную вадкасць з сустава бяруць шляхам іх пункцыі з дапамогай стэрыльнай іголкі і шпрыца. На месцы пункцыі шэрсць выстрыгаюць, а скуру апрацоўваюць спіртовым растворам ёду.
Матэрыял накіроўваюць у лабараторыю з нарочным у сумках-халадзільніках і асобным, і ні ў якім разе маршрутным транспартам. Скрынку з матэрыялам, у якім прадпалагаюць наяўнасць асабліва небяспечных узбуджальнікаў пламбуюць і апячатваюць. Афармляюць суправаджальны дакумент, які накіроўваюць з нарочным ў заклееным канферце. У ім указваюць назву гаспадаркі, на якое даследаванне накіроўваецца матэрыял, падрабязна апісваецца які матоэрыял, у якой колькасці і ў скалькі пакетах, від, пол, масць і ўзрост жывёлы, яе інвентарны нумар ці клічку, кароткае апісанне эпізаатычнай сітуацыі, дату захворвання, дату вымушанага забою ці падзяжу, кароткае апісанне клінічных прыкмет і паталагаанатамічных змен. У суправаджальным дакуменце ставіцца прадпалагаемы дыягназ, дата, пасада і подпіс спецыяліста, які адправіў матэрыял.
Патматэрыял у лабараторыі прымае адказны работнік, які правярае правільнасць упакоўкі і адпаведнасць яе суправаджальнаму дакументу. У выпадку, калі устаноўлены неадпаведнасць адпраўленага матэрыялу запісам у суправаджальным дакуменце, ці яго порча, складаецца акт, копію якога накіроўваюць ветэрынарнаму спецыялісту, які рабіў адбор матэрыялу на даследаванне.
Патагенныя стафілакокі
Патагенныя стафілакокі – выклікаюць гнойна-запаленчыя працэсы рознай лакалізацыі: мясцовыя – фурункулы, абсцэсы, флегмоны, гнойнае запаленне ран; у асобных органах – мастыты, пасляродавыя эндаметрыты, энтэракаліты, артрыты, остэаміеліты, бранхіты, пнеўманіі; агульнае пашкоджанне – септыцэпіемія і септыцэмія, стафілакакоз птушак, харчовыя таксікозы (токсікаінфекцыі) і іншыя.
Класіфікацыя:
сям’я: Micrococcaceae
род: Staphylococcus
віды:
-
S.aureus – найбольш вірулентны;
-
S.epidermidis – менш вірулентны;
-
S.saprophyticus – рэдка выклікае захворванні.
Успрыімлівыя ўсе віды жывёл, чалавек і птушкі.
Патагенэз і фактары вірулентнасці:
-
трапляе ў арганізм праз пашкоджаную скуру і слізістыя абалонкі;
-
энтэратаксіны – з прадуктамі харчавання (мяса, малако);
-
утварае і выдзяляе экзатаксіны: гематаксін, лейкацыдзін, энтэратаксін, некратаксін;
-
утварае і выдзяляе ферменты: каагулазу, фібрыналізін, гіялуранідазу, ДНК-азу.
Лабараторная дыягностыка ўключае мікраскапію прэпаратаў-мазкоў і адбіткаў з зыходнага матэрыялу, выдзяленне культуры стафілакокаў з наступнай іх ідэнтыфікацыяй і вывучэннем патагенных уласцівасцей.
Матэрыял для даследавання: раневы экссудат, гной з абсцэсаў, ран, малако пры мастытах, выдзяленні з палавых органаў пры эндаметрытах, кроў з ярэмнай вены пры септыцэміі і іншыя.
Мікраскапія: метады – простая афарбоўка і па Граму.
Мікракарціна:
-
у мазках-адбітках з патматэрыялу шарападобныя кокі, размешчаныя ў выглядзе гронак вінаграду, у мазках з гною – размешчаныя парна ці кароткімі ланцужкамі, дыяметр іх 0,5 – 1,5 мкм;
-
грамстаноўчыя;
-
спор не ўтвараюць;
-
капсул не ўтвараюць; асобныя штамы маюць псеўдакапсулу, што звычайна звязана з іх патагеннымі ўласцівасцямі.
Культываванне:
Высеў на пажыўныя асяроддзі: МПБ, МПА с 15 % NaCl, крывяны МПА, саляна-крывяны МПА, ЖСА;
Асаблівасці вылучэння чыстай культуры:
-
факультатыўныя анаэробы;
-
аптымальная тэмпература 37оС;
-
тэрмін культывавання 18–20 гадзін; ці 48 гадзін на ЖСА.
Культуральныя ўласцівасці:
-
на МПА – калоніі акруглыя, з дыяметрам 2-5 мм, з роўнымі ці зоркавымі краямі, могуць быць афарбаваны ў залацісты колер (S.aureus), белы (S. epidermidis, S.saprophyticus). Пігментаўтварэнне больш выразна назіраецца пры дабаўленні да пажыўнага асяроддзя 10 % малочнага адгону. Капсулаўтвараючыя штамы ўтвараюць больш дробныя калоніі;
-
на МПБ – раўнамернае памутненне з выпадзеннем рыхлага хлоп’епадобнага асадку; часам з’яўляецца прысценкавае шэравата-белае кальцо ці плёнка.
Біяхімічныя ўласцівасці:
-
ферментацыя маніта без газу (у анаэробных умовах), а таксама глюкозы, мальтозы, цукрозы; ферментацыя лактозы і дульцыта адсутнічае;
-
β-гемоліз на крывяным МПА Цэйслера;
-
ДНК-азная актыўнасць;
-
рост на электыўных асяроддзях (да 15 % NaCl ці 40 % жоўці);
-
плазмакаагуляцыя.
Біяпроба для вызначэння ўласцівасцей:
-
летальных – на трусах, пры ўнутрывенным увядзенні праз 15-30 мін наступае смерць;
-
дэрматанекратычных – на трусах, на месцы ўнутрыскурнага ўвядзення развіваецца амярцвенне скуры;
-
таксічных – на кацянятах з дапамогай пераральнага ўвядзення з малаком;
Лабараторны дыягназ лічыцца ўсталяваным пры выдзяленні з даследуемага матэрыялу культуры з уласцівасцямі Staph.aureus, Staph.еpidermidis, Staph.saprophyticus, для якіх вызначаны таксама і вірулентныя ўласцівасці.
Тэрмін лабараторнага даследавання 8 дзён.
Імунітэт. Здаровыя жывёлы маюць натуральную ўстойлівасць да стафілакокавай інфекцыі. Іншым фактарам аховы арганізму (бар’ернай функцыі скуры і слізістых, фагацытозу і антыцелам) дапамагае запаленчая рэакцыя на месцы ўваходу ўзбуджальніка. Імунітэт звычайна антытаксічны, ненапружаны і непрацяглы, а таксама клетачны – фагацытоз і інш. Таму пры захворванні магчымы рэцыдывы. Стафілакокі таксама індуцыруюць гіперадчувальнасць замаруджанага тыпу. Стафілакокавыя пашкоджанні ў другі раз выклікаюць больш цяжкія дэструктыўныя змяненні.
Ёсць ачышчаны адсарбіраваны стафілакокавы анатаксін, а таксама аўтавакцына, прыгатаваная рознымі прыёмамі са стафілакокаў, якія выдзелены ад хворай жывёлы. Бывае, што мясцова выкарыстоўваюць фаг і антывірусфільтрат 2...3 тыднёвай культуры.
Схема лабараторнай дыягностыкі стафілакакозаў
Патагенныя стрэптакокі
Патагенныя стрэптакокі – узбуджальнікі гнойна-запаленчых працэсаў рознай лакалізацыі (мыт коней, мастыты ў жывёл, стрэптакокавая септыцэмія птушак, трусоў, стрэптакокавы поліартрыт, стрэптакакоз жывёл), а таксама змешаных і другасных інфекцый (абсцэс, фурункул, нефрыт, піемія, сэпсіс і іншыя). Фекальныя стрэптакокі могуць выклікаць запаленне кішэчніка і мочапалавых шляхоў. Харчовыя таксікозы (токсікаінфекцыі).
Дыплакокавая (пнеўмакокавая) септыцэмія - інфекцыйнае захворванне часцей маладняку жывёл, асабліва цялятаў і ягнятаў. Адрозніваюць септычную, лёгачную, сустаўную і змешаныя формы захворвання. Для септычнай формы характэрна вострае і зверхвострае працяканне. Пры хранічным працяканні развіваюцца пнеўманія, бронхапнеўманія ці артрыты. У дарослых жывёл захворванне праяўляецца гнойна-катаральным эндаметрытам, гнойна-катаральным ці фібрынозным мастытам з вострым ці хранічным працяканнем.
Мыт – вострая інфекцыйная хвароба коней, для якой характэрна катаральна-гнойнае запаленне слізістых абалонак верхніх дыхальных шляхоў і пашкоджанне лімфатычных вузлоў галавы.
Стрэптакакоз - інфекцыйнае захворванне буйной рагатай жывёлы, свіней, авечак, козаў, коней, вярблюдаў, пушных звяроў, хатніх і лабараторных жывёл. Жывёлы хварэюць у любым узросце. Вострае і падвострае працяканне захворвання ў маладняка сельскагаспадарчых жывёл характэрызуецца павышэннем тэмпературы, прыгнечаннем, парушэннем каардынацыі руху, ацёкамі, артрытамі, часам дыярэяй. У дарослых жывёл стрэптакакоз працякае ў асноўным бессімптомна, але ў цяжарных жывёл магчымы аборты, якія суправаджаюцца метрытамі і мастытамі.
Класіфікацыя ўзбуджальнікаў:
Сямейства: Streptococcaceaе
Род: Streptococсus (уключае 17 сералагічных груп)
Віды:
-
Str.pyogenes (гнойна-запаленчыя працэсы);
-
Str.equi (мыт у коней);
-
Str.agalactiae (мастыт);
-
Str.disgalactiae (стрэптакокавы поліартрыт ягнят);
-
Str.sooepidemicus (стрэптакокавая септыцэмія птушак);
-
Str.faecalis (страўнікава-кішэчныя захворванні нова-народжаных жывёл);
-
Str.pneumoniae (мастыт, эндаметрыт, у маладняка септыцэмія, пнеўманія, энтэрыт).
Патагенэз і фактары патагеннасці:
-
многія патагенныя стрэптакокі адносяцца да нармальнай мікрафлоры скуры і слізістых абалонак і выяўляюць сваю патагеннасць пры зніжэнні агульнай устойлівасці;
-
утвараюць экзатаксіны – гемалізін, лейкацыдын, летальны некратаксін;
-
прадукуюць ферменты – гіялуранідазу, фібрыналізін, ДНК-азу, РНК-азу, нейрамінідазу і інш;
-
утвараюць тэрмастабільныя эндатаксіны.
Лабараторная дыягностыка стрэптакакозаў уключае мікраскапію прэпаратаў з зыходнага матэрыялу, выдзяленне культуры стрэптакокаў з наступнай ідэнтыфікацыяй і выяўленнем патагенных уласцівасцей.
Матэрыял для даследавання:
-
пры жыцці – гной, малако, кроў, кал; пасмяротна – пашкоджаныя органы;
-
для дыягностыкі мыта – пры жыцці: змесціва неадкрытых абсцэсаў падсківічных лімфатычных вузлоў, выцяканні з носу, кроў з сэрца, часткі пячонкі, селязёнкі і лёгкіх;
-
для дыягностыкі дыплакокавай інфекцыі і іншых стрэптакакозаў накіроўваюць кроў з сэрца, печань, селязёнку, галаўны мозг і трубчатую костку; кавалачкі лёгкага, якія адбіраюцца на мяжы здаровай і пашкоджанай тканак, срэдасценныя лімфавузлы;
-
пры артрытах сінавіяльную вадкасць;
-
ад жывёлаў з мастытам – малако з пашкоджанай долі вымені;
-
пры эндаметрытах – выцяканні з палавых органаў; галаўны мозг і кроў з сэрца абартыраванага плода;
-
трупы не пазней, чым праз 4 гадзіны пасля гібелі ці хворую птушку.
Матэрыял павінен быць даследаваны на працягу 6 гадзін ад часу адбору ці на працягу 10...12 гадзін, калі захоўваўся ахалоджаным.
Мікраскапія: метады – простая афарбоўка і па Граму.
Мікракарціна:
-
шарападобныя клеткі да 1 мкм, якія размяшчаюцца парамі (Str.pneumoniae), у выглядзе кароткіх ці доўгіх ланцужкоў (Str.equi у прэпаратах з гною можа мець да 100 клетак у ланцужку); форма можа быць сферычная, авоідная ці ланцэтападобная, а то і сплюснутая ў папярочніку;
-
грамстаноўчыя;
-
спор не ўтвараюць;
-
капсул не ўтвараюць (за выключэннем Str.pneumoniae і Str.sooepidermicus);
-
нерухомыя.
Культываванне:
Высеў на пажыўныя асяроддзі: МПБ з 1% глюкозы і 15...20% нармальнай сывараткі крыві каня, МПА з 1% глюкозы і 10% дэфібрынаванай сыроваткі барана ці труса.
Асаблівасці вылучэння узбуджальніка:
-
факультатыўныя анаэробы;
-
аптымальная тэмпература 37 оС;
-
аптымальная рН 7,6...7,8;
-
тэрмін культывавання 18...24...48 гадзін;
Культуральныя уласцівасці:
-
на цвёрдых асяроддзях – дробныя, празрыстыя ці злёгку мутнаватыя з роўным краем калоніі ў выглядзе расы, якія ў патагенных відаў маюць зоны гемоліза на крывяным агары;
-
на вадкіх асяроддзях - большасць дае прыдонны рост, які падымаецца па сценках прабіркі;
-
энтэракокі і пнеўмакокі - нязначнае дыфузнае памутненне, якое ў энтэракокаў больш інтэнсіўнае з далейшым утварэннем асадку: крошкападобнага, пылепадобнага, зярністага, хлоп’епадобнага.
Біяхімічныя ўласцівасці:
-
ферментатыўныя ўласцівасці вар’іруюць у залежнасці ад віду стрэптакокаў; ферментуюць вугляводы – глюкозу, цукрозу і іншыя без выдзялення газу;
-
выдзеленыя культуры стрэптакокаў дыферынцыруюць па іх адчувальнасці да жоўці, аптахіну, здольнасці вырастаць на асяроддзях з павышаным утрыманнем NaCl, рэдуцыраваць метыленавую сіньку, тэрмарэзістэнтнасці і іншых ферментатыўных уласцівасцях (глядзі табліцу 1);
-
протэалітычныя уласцівасці адсутнічаюць;
-
на крывяным МПА выклікаюць гемоліз.
-
для дыферэнцыяцыі Ent.faecalis ад Ent.faecium выкарыстоўваюць асяроддзе з тэлурытам калія, на якім Enterococcus faecium не вырастае, а таксама энтэракокавае дыферэнцыяльна-дыягнастычнае асяроддзе, на якім Ent.faecalis утварае вішнёва-чырвоныя калоніі, а Ent.faecium – бясколерныя ці белыя.
Біяпроба:
-
для вызначэння патагеннасці заражаюць падскурна белых мышэй, трусоў (глядзі табліцу).
Сералагічныя метады:
-
выкарыстоўваюць рэакцыю прэцыпітацыі для тыпізацыі выдзеленых культур.
Лабараторны дыягназ лічаць усталяваным, калі з даследуемага матэрыялу выдзелена культура, патагенная для жывёл, ці гібелі жывёл зараджаных зыходнай культурай, з органаў якіх выделена культура з уласцівасцямі, характэрнымі для ўзбуджальніка захворвання. У выпадку мыта дадатковым тэстам лічыцца знаходжанне ў мазках з зыходнага матэрыялу стрэптакокаў, характэных для ўзбуджальніка захворвання пры наяўнасці тыповай клінічнай карціны.
Табліца 1
Біяхімічныя ўласцівасці стрэптакокаў
Назва ўзбуд-жальніка
|
Гемоліз
|
Рост з 40% жоўці
|
Адчувальнасць да аптахінону
|
Рост з 6,5% NaCl
|
Рэдукцыя метылен. сінькі
|
Тэрмарэзістэнтнасць, 60оС
|
Ферментацыя
|
Рафіноза
|
Сарбіт
|
Маніт
|
Лактоза
|
Саліцын
|
Трэгалоза
|
Інулін
|
Ent.faecalis
|
β
|
+
|
|
+
|
+
|
+
|
-
|
-
|
+
|
+
|
+
|
*
|
*
|
Str.pneumoniae
|
α
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
+
|
-
|
-
|
+
|
*
|
+
|
+
|
Str.zooepidermicus
|
β
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
+
|
-
|
+
|
*
|
-
|
-
|
Str.equi
|
β
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
+
|
-
|
-
|
Str.pyogenes
|
β
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
+
|
+
|
+
|
-
|
Str.agalactiae
|
β
|
+
|
-
|
±
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
+
|
+
|
+
|
-
|
Str.disgalactiae
|
α
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
-
|
+
|
-
|
+
|
+
|
+
|
-
|
Каталог: downloads -> microbiologiimicrobiologii -> Лептаспіроз – інфекцыйная прыродна-ачагавая хвароба жывёл і чалавека, якая характарызуецца кароткачасовай ліхаманкай, анеміяй, жаўтухай, гемаглабінурыяйmicrobiologii -> Дэрматамікозы і іншыя мікозыmicrobiologii -> Іерсініёзны энтэракаліт, зоаантрапанозная чума і псеўдатуберкулёз Іерсініёзmicrobiologii -> Патагенныя анаэробы Агульная характарыстыкаmicrobiologii -> Энтэрабактэрыі Сям’я Enterobacteriaceae ўключае 14 родаў бактэрый, якія вельмі падобны па марфалагічных, цынктарыяльных І культуральных уласцівасцях, але адрозніваюцца па біяхімічных І антыгенных прыкметахmicrobiologii -> Клінічныя праяўленні хламідыёза разнастайныяmicrobiologii -> Мікатаксікозыmicrobiologii -> Сібірская язва – вострае септычнае інфекцыйнае захворванне многіх відаў жывёл, асабліва траваедных, і чалавека, якое характарызуецца септыцэміяй, пашкоджаннем скуры (гуз, карбункул), міндалін, кішэчніка, лёгкіхmicrobiologii -> Класіфікацыя ўзбуджальніка: Парадакmicrobiologii -> Мікаплазмы і мікаплазмозы
Поделитесь с Вашими друзьями: |